Holding her breath
Terwijl de laatste stralen van de schemering verdwenen, drukte Abby voorzichtig haar oor tegen de koude muur, elk zwak geluid absorberend dat uit de richting van het schuurtje kwam. Met elke stap die haar vader richting het huis zette, versnelde haar hartslag, in afwachting van het moment dat hij hun woning zou betreden.
Elke tergend langzame stap die hij op de trap zette, gaf een krakend geluid dat rillingen over haar rug stuurde. Het gewicht van de anticipatie werd zwaarder met elke voorbijgaande seconde, waardoor haar hart zo hevig klopte dat ze dacht dat het uit haar borstkas zou barsten. Toen, in een climax van angst, betrad hij haar kamer, staand als een donkere silhouet tegen het zwakke licht, zonder te spreken of te bewegen, haar alleen observerend met een onleesbare uitdrukking.