“Kun je mij horen?”
Met elke stap versnelde haar hartslag en Paula benaderde de bank met verhoogde alertheid, haar ogen wijd open en haar ademhaling werd oppervlakkig terwijl ze haar vermoeden bevestigde. Daar, uitgestrekt op de bank in een verontrustende bewusteloze toestand, was mevrouw Dalton zelf. Een golf van paniek overspoelde Paula toen ze naast de oudere vrouw op haar knieën zakte, haar handen lichtjes trilden terwijl ze uitriep: “Mevrouw Dalton, kunt u me horen? Alsjeblieft, wordt wakker!”
“Oh nee, dit kan gewoon niet gebeuren,” merkte Paula bij zichzelf op, zachtjes herhalend. Haar uitspraak evolueerde tot bijna een meditatieve mantra, gevuld met een bedwelmende mix van angst en een laatste sprankje hoop. Ondanks haar fluisterende smeekbeden aan het universum, lag de figuur die ze had ontdekt – mevrouw Dalton – daar, akelig ongevoelig voor haar aanwezigheid.