Meneer Dalton hoorde de deurbel
Met een vleugje tegenzin stemde mevrouw Dalton eindelijk in met Paula’s suggestie. Samen begaven ze zich naar de patrouillewagen die op hen wachtte. Ondertussen weerklonk in de Dalton-residentie het geluid van de deurbel, dat de zware lucht van angst die het huishouden had omhuld doorbrak.
Toen hij voetstappen hoorde naderen, sprong meneer Dalton op, van zijn stoel naar de voordeur met een behendigheid die zijn jaren belachelijk maakte. Zijn hart bonkte woest in zijn borst, terwijl hij balanceerde op de rand van hoop en wanhoop, hunkerend naar nieuws maar bijna te bang om te ademen uit angst dat het verwoestend zou kunnen zijn.