“Je leeft!”
Echter, op het moment dat de deur open kraakte, leek een stralende gloed het gezicht van meneer Dalton te verlichten, alsof hij was aangeraakt door de eerste zonnestralen van de ochtend. “Jennifer! Je bent hier, je leeft!” barstte hij uit, haar in een emotionele omhelzing trekkend die bijna haar van de grond tilde, zijn ogen werden vochtig en tranen stroomden over zijn wangen.
“Ja, Eric, ik ben het. Het gaat absoluut goed met me. Er is geen reden tot bezorgdheid; alles is in orde,” brak de stem van mevrouw Dalton door de gespannen sfeer, getint met haar eigen nuances van emotionele complexiteit, haar ogen gevuld met mistige sentimenten.