“Een ellendig leven”
De emotionele en psychologische tol van Beethoven’s voortschrijdende doofheid wordt aangrijpend vastgelegd in zijn persoonlijke correspondentie. In een oprechte brief geschreven aan zijn naaste vertrouweling, Franz Wegeler, in 1801, legde Beethoven de pijn bloot die hij voelde door zijn verslechterende gehoor. Hij klaagde: “Ik moet bekennen dat ik een ellendig leven leid,” en lichtte toe over de diepgaande isolatie die hij voelde toen hij zich terugtrok uit de samenleving, niet in staat om zijn doofheid aan de wereld toe te geven.
Zijn woorden benadrukken niet alleen het diepe verdriet dat hij voelde, maar ook de unieke uitdaging waarmee hij werd geconfronteerd; in elk ander beroep had hij manieren kunnen vinden om zich aan te passen, maar in de wereld van de muziek was zijn doofheid een wrede en onverbiddelijke hindernis.