Opstarten
De vastgelegde beelden uit 1986 vormen een spookachtig tapijt, doorspekt met fragmenten van de scheepsresten, talloze waterdeeltjes en een onophoudelijke dans van bellen, die het pad van Jason Jr. markeren terwijl het dieper in de waterige afgrond duikt. Onder de talloze beelden die de aandacht van de kijker trekken, is het onverwachte zicht op een ooit levendig licht. Deze baken, nu in een staat van levenloze rust, straalt nog steeds een griezelige gloed uit, als een spookachtige herinnering aan het ooit pulserende leven van het schip.
Het herinnert aan een tijd waarin stoomaangedreven elektriciteit niet alleen een technisch wonder was, maar ook het kloppend hart van maritieme reuzen, van simpele verlichting tot complexe machines als liften. Elke lichtstraal van dit nu slapende licht schildert een melancholisch beeld van een tijdperk waarin dergelijke innovaties als het toppunt van menselijke prestaties werden beschouwd. Het staat als een stille, gloeiende hulde aan de voormalige glorie van de Titanic en het tijdperk dat het vertegenwoordigde.