“Waar is mijn zoon?”
Te midden van het overweldigende gebrul van de rotorbladen van de helikopter verzamelde Oscar de kracht om te schreeuwen, zijn stem worstelend om boven het aanhoudende mechanische gezoem uit te komen. Elk woord dat hij uitsprak was doordrenkt van een tastbare mix van angst en wanhoop, maar het lawaai leek zijn vragen te verzwelgen, waardoor ze bijna onhoorbaar werden. Zijn paniekerige blik schoot rond, zoekend naar enig teken van Hilly en Henry, maar de leegte van hun afwezigheid verdiepte alleen maar het gat in zijn maag.
Elke poging om duidelijkheid te krijgen of informatie te onttrekken werd beantwoord met frustrerende stilte of ontwijkende blikken van de bemanning. Dit gebrek aan communicatie verhoogde alleen zijn al escalerende paniek. Gevangen in deze vliegende metalen kooi, groeide Oscar’s gevoel van hulpeloosheid met elke voorbijgaande seconde, versterkt door de onzekerheid over het lot van zijn familie.