In een cel
Bijna onmiddellijk nadat hij voet op het raadselachtige terrein had gezet, werd Oscar abrupt omringd door een bataljon individuen, elk gehuld in onberispelijke witte uniformen. Hun gecoördineerde aanpak en duidelijke doelgerichtheid lieten geen ruimte voor aarzeling, aangezien ze hem snel begeleidden naar een dreigend gebouw in de buurt.
Zodra hij binnen was, werd hij begroet door de steriele, klinische aard van een celachtige kamer, en de deur werd achter hem gesloten. De sobere ambiance van de kamer, verstoken van warmte of bekendheid, versterkte het groeiende ongemak en isolement dat in hem was geworteld. Terwijl het gewicht van zijn situatie bezonk, wervelden er een stroom van vragen in Oscar’s hoofd, vooral over de reden achter zijn plotselinge opsluiting en de te verwachten gebeurtenissen.