Ze leken op tweelingen
Hij kon nu het gezicht van het meisje duidelijk in het zonlicht zien. Het was bijna alsof hij naar zijn eigen dochter keek. Ze hadden dezelfde gezichtsstructuur, en het enige wat ze niet gemeen hadden, was lengte en oogkleur. Zijn dochter had blauwe ogen, en de ogen van het meisje waren bruin. Elk trekje van haar gezicht, elke beweging die ze maakte, was als een echo van Caroline.
Hij kon de gelijkenis niet geloven, de ongelooflijke overeenstemming tussen hen. Hij bestudeerde haar zorgvuldig, probeerde verschillen te zien, details die hen van elkaar konden onderscheiden. Maar elke keer als hij dacht iets te vinden, leek het slechts een illusie. Hij kon bijna zijn eigen hart voelen kloppen in het ritme van het hare, alsof ze verbonden waren door een onzichtbare draad. Het was alsof hij in een spiegel keek, een spiegel die het dierbaarste weerspiegelde dat hij had.