Tanis
De plek die DePalma later als “Tanis” zou leren kennen, leek op het eerste gezicht een teleurstellend vooruitzicht. Het eerste onderzoek leidde DePalma aanvankelijk tot dezelfde conclusie als de fossielenverzamelaar die hem had getipt; het leek geen plaats van significant belang te zijn. Toch zou een terugkeer naar de locatie het volgende jaar zijn ware potentieel onthullen. De aanhoudende inzet van DePalma werd gedreven door een ingeving die vaak zijn verkenningen leidde – het geloof dat de geheimen van de oude wereld vaak verborgen waren in het zicht van iedereen.
Hij pakte de opgraving aan met minutieuze zorg, ziftend door het sediment, zijn ogen getraind om de kleinste anomalie op te vangen. Het onopvallende uiterlijk van de locatie verborg de rijkdom aan prehistorische gegevens die het herbergde, een herinnering dat sommige van de meest transformerende ontdekkingen uit de meest onverwachte plaatsen komen. Met elk opgegraven artefact werd DePalma’s overtuiging sterker, zijn aanvankelijke scepsis wijzend naar de opwinding van de jacht.